ÇEKİLEN ÖYLESİNE TARİFSİZ Kİ...

Çekilen öylesine tarifsiz ki… Sevilmediğini ve istenilmediğini bilmek… Kendini küçücük ve değersiz hissetmek; içinde olduğunu bile bilmediğin yerlerinin acıması; her şeye rağmen hayatta tutunabilmek için sebepler arayıp durmak; parmaklarının ucunda var gücünle uzanıp, yine de ulaşamamak; bağırsan da sesinin çıkmaması gibi… Çok iyi bildiğin bir şarkının sözlerini unutmak; beynini çatlatırcasına kurcalayıp, yine de hiçbir şey hatırlayamamak; bir kere geçtiğin sokaktan defalarca aynı anı hayal ederek geçmek… Sol kolun onun kolunda, belki de sağ… Sırf birkaç dakikalığına görmek için, o da sadece rüyada, gözlerini saatlerce sımsıkı yummak, uyku ile bin bir inat… Unuttum artık diye kendi kendine söylediğin yalana her seferinde inanıp, tövbe edip içinde kalana sımsıkı sarılmak… Sevginin tarifini bile bilmediğini iddia edene karşı gülüp geçebilmek… Kimseye kanıtlamak zorunda olmadan, kendinle baş başa bu sevdayı yaşamak… Kendine kelebeğin ömrü kadar ömür biçip, yaşanacak bir hayatın daha olduğuna inanmak… Acıyla inatlaşıp, kanayan kesiklerine tuz basmak…

Evet, çekilen öylesine tarifsiz ki… Tarif etmeye çalışmanın bile ne kadar anlamsız olduğunu anlıyorsun bir süre sonra… Yalnızlığınla dost olup, sevdanı da, öfkeni de bir bir ona anlatıyorsun… Keşkelerinle hesaplaşırken her geçen gün seni ondan uzaklaştırıp, tutkularını daha da arttırıyor… Sevdanın şekli değişiyor, tutku oluyor, nefret oluyor… Geçen zaman yavaş yavaş yüzünü siliyor hayallerinden… Tek kalan gözleri… Gecenin bir yarısı veya gün ortası, dikiliveriyor karşına, aynı parlak, aynı sıcak gözler…

‘Ben buradayım!’ diyor… ‘ Gitmedim, gitmeye niyetim yok hiçbir yere. Sende kalan, bana ait olanları almadan da gitmeyeceğim!’

Oysa içimdekini vermeye benim bile gücüm yetmiyor… Yerini, derinliğini ben bile bilmiyorum… Kalbimin bir yerlerine mi, yoksa beynim de mi? Belki de iliklerime işlemiş… Söküp atabilmek elimde olsaydı bile vermezdim... Tarifsiz çekilenlere rağmen,  onsuzluğa alışmaktan korkmama rağmen… Her gece başkasının kollarında olmasına rağmen… Ben korkmuyorum ne onsuz gecelerden, ne de sevgisizlikten… Bir sevda var içimde umudum, yarınım, yaşama bağlayan pamuk ipliğim… Bir sevda var içimde sakladığım günahım…

AYTEN / Syf 146-147