belki de...

Gecenin bir yerinde kaybolmuş bir ümidin silik silüetiydi pencereye vuran. Cama alnını dayadı kadın... Ölüm ne kadar acı verebilirdi ki yaşamanın yanında? Yedi kat yeter miydi acıları dindirmeye?

Karşı kıyıya baktı. Biliyordu oralarda bir yerde olmalı teslim ettiği emaneti. Son bir duygu kıpırtısı oluştu hareketsiz bedeninde. Yalandan bir Temmuz sıcağı ile ürperdi. Kat kat giyilmişler ısıtmıyordu yüreğini. Koyu bir lacivert kapladı odayı. Mercan denizi kabardı yüreği gibi. Dövüyordu saçlarını, kirpiklerini dalgaların sözleriyle… Ne zamandır içmeyi bıraktığı sigara gibi sarıldı rüzgârına… Son bir nefes çekti, dudaklarına yayıldı sahte bir gülümseme… Yıllar sonra geri dönen eski bir dosta sarılmanın huzuru vardı şimdi kollarının arasında… Bilmediği bir sevda şarkısını mırıldandı önce… Zamanı unutulmuş ayrılık sonrası gibi bir başlangıç vardı beklediği… Masada boş tabak… Dolu bir rakı şişesi… Sahi yeter miydi acıları dindirmeye?

Belki de…