Hâlâ üşüyor kalbim... Oysa sıcacıktı elleri sevgilinin... Bir
hayali yaşarken gözlerime bakıp, "Aşk değil bu!" diyordu... Ve
ekliyordu fısıldayarak, "Carpe diem!"
Koca ömür feda edilmez mi bir an için? Gözleri görebilseydi
içimin gözyaşlarını, dili varır mıydı kara cümleler etmeye aydınlığıma... Bir
kayanın altında kaldı, havalanmaya hazırlanan umudun kanatları... Sığındı sükuta
kelimeler... Gülümsediğimiz hilâl, başını
çevirdi karanlığa...İçime çektiğim soluğu kaldı dudaklarımda... Utandı duvarlar...
Ateş sadece düştüğü yeri yakmıyormuş... Evim yanıyor, şehir
yanıyor, cihan yanıyor, kıpkızıl bulutlar... Kitaplar da yalanmış, avutmuyor hikâyeler...
Hani kulağıma söylediğin ninniler...
Şimdi fısıldıyor; "Carpe diem!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder