Belki yarın...

Ne zordur beklemek, beklendiğini bilmeyeni…

Kelimeler yalancı dost, zaman en azılı düşman kesilir… Dilsiz kalır sözler…  Anlatılanlar yarım… Gece olup şehir çekilince uykusuna, pencerenin pervazından üfler ayaz bir yalnızlık… Aslında dokunabileceğin kadar yakındır umutlar ama erşilemez bir yalana dönüşür yarınlara ertelenen düşler… Olmayınca olmaz işte… Kanadı kırılan gönlü hiçbir şarkı avutmaz… Yine de beklenir bin bir öyküye inanarak… Eski bir bakıştan geriye kalanları toplayıp bir kitabın arasına, uykuya niyet yastık yapılır başa… Ne gam sevdayı anlamaz yakın bildiğin… Hadi gülümse acıya inat… Varsın bilmesin beklediğini aşk… Gece uzun… Belki yarın arayacak… Belki kollarına saracak…

Belki yarın….

Biriktirdim sandığım bir anmış meğer

Kapının ardı ayrılık

Hani “Kısmet” demiştik ya

Görüşmeler bilinmez hangi bahara

Düşlerime attım suçu

Anladım dualar da boşa

Öz bitti

Söz bitti

Can etten kemikten bir viran şimdi