NEREDESİN ANNE?

Sandım ki büyümüşüm…   Anladım yanılmışım… Ben hâlâ küçüğüm… Çok oldu yüzüne, sesine hasret kalalı… Dardayım… Zordayım… Sen neredesin anne?

Hani çocukları kandırırlar ya; o artık bir yıldız, seni gökyüzünden seyrediyor diyerek… Bense kaç zamandır bakıyorum yıldızlara hangisi sensin diye…  Oysa masallara kanmayalı hayli zaman olmuştu…  Usulca acıyor içimde yerini bilmediğim yerlerim… Kime ne söyleyebilirim ki?

Adına bir kitap yazdım, geçmedi özlemin… Sevdim… Aynı senin gibi çok sevdim… Acım dinmedi annem… El öpecek kimsem de kalmadı bayramları… Geceler uzun düşünmek için ama çok soğuk… Kıvrılıp büzüldüğüm yerde uyuya kalıyorum bazen… Üzerimi örtmüyor kimse… Hani diyor ya Ahmet Kaya; “Penceresiz Kaldım Anne…”

İşte öyle… Penceresiz kaldım anne…

NALAN GÜVEN / 10 Mayıs 2014