Kadının parmakları ağlıyordu
yazarken veda mektubunu, kızıla boyandı mürekkebin laciverti…
Kaç gün olmuştu görmeyeli, kaç
hafta ya da kaç sevda zamanı? Kadın hesaplıyordu onsuzluğu sanki bir işine
yarayacakmış gibi… Acısı azalacakmış gibi…
Oysa ihtiyacı yoktu bahşedilmiş
saatlere. Ne fark ederdi ki, ‘gel’ dedikten sonra gelmeler… Hasreti anlatmanın çekmeyen
için ne anlamı olurdu…
Aşk yalnızda yaşanırdı, zaten
yalnız değil miydi en başından beri…
Tek bir kelime yazdı koca sayfaya
ve zarfı kapattı kalbi üzerine;
“Elveda”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder