BAZEN YAZAR BİLE YAZAMAZ !

Ağlatan yalnızlıkları vardır insanın. Sessiz harflerle duvarlara anlattığı sırları. Böyle saatlerde; geceye satılan uykuların hesabı bir fincan kahveden sorulur. Hüzün akıtan bir şarkı konur pikaba. Eski fotoğraflar açılır ve başlar yalnızlığın muhabbeti. Yağı bitmiş bir kandilin son titreyişi gibi görülür uzaklardaki evlerin ışıkları. Aynı kaderi başka bir dilde söyler onlar şarkılarını. Her yalnız sanır ki kendinden daha kimsesizi gelmemiştir dünyaya. En zalim kader ona yazılmış, en devasız dert onu bulmuştur. Oysa ne hikâyeler vardır her perdenin ardında yaşanan. Ancak bir yazar yazabilir anlatılamayan öyküleri. Yasağa rağmen söylenen sözlerin bedelini, acıya rağmen gülen bir yüzün hüznünü, ayrılığa katlanamayan bir aşığın ölüm duasını.

Fakat bazen bir yazar bile yazamaz; parmaklarına işleyen yalnızlığın kelimelerini…