YALNIZLIK ÖRTMÜŞSE ÜZERİNİZİ...

“Hani yalnızlığı severim” diyen palavralar vardır ya… Hepsinin düpedüz yalan olduğu öğrenirsiniz kimsesiz günlerin birinde… Yalnızlığa terk edilmek sadece kedilere hüzün vermez… Belki Sezen’in şarkılarını dinler ağlarsınız, belki bir kedi alırsınız; yalnızlık o gelince kapı dışarı gidecek sanarak... Oysa aldanışın başka bir türüdür bu… Çünkü öyle bir başköşeye yerleşmiştir ki yalnızlığınız, hiçbir yere kıpırdamaz… Soğuk bir kış gecesinde kuzinesi olan bir dost hayal edersiniz… Üzerinde kestane kızartıp çağırdığını düşleyerek… Sıcacık olur içiniz… Lakin uzaktır yollar, çok uzak... Varılmayacak kadar uzak… Geç kalmıştır zaman ya da derman bitmiştir dizlerde… Üşümüş ayaklarınızı ovarsınız… Isınmaz… Olmadı kıvırırsınız dizlerinizin altına… Yine ısınmaz… Düşerlerdeki kadar ısınmaz ne yüreğiniz, ne bedeniniz; eğer yalnızlık örtmüşse üzerinizi…